Waarschuwing: weg met het ritsloze rokje!

Hoewel ik hier, hier en hier nog stapelverliefd was op dit geniale concept, gelanceerd door haar maar pas populair geworden na haar voorbeeld, neem ik voortaan met veel plezier een half uur extra de tijd om een rits in mijn rok te zetten. Het heeft een tijdje geduurd voor ik mijn verhaal op m'n blog gooide en dat was voornamelijk omdat ik me maar niet over mijn schaamtegevoel kon heenzetten. Maar... ik ben begaan met mijn medemens en kan jullie dus niet langer, zonder waarschuwing in ritsloze rokjes laten rondlopen. En een gewaarschuwd vrouw...

Het gebeurde op een maandag, zo'n blauwe, je weet wel. In mijn leven betekende dat tot voor kort; opstaan, wat rondhangen, de was doen, wat opruimen en op tijd aan de schoolpoort staan om mijn oppaskindjes op te pikken. Heerlijke 'me-time' dus die ik, u raadt het al, spendeerde met een elegant, ritsloos rokje aan.

Die maandag ging het wel even anders. Ik kreeg heftige buikkrampen en had bloed in mijn ontlasting. Toen ik zo een paar keer naar het toilet was gelopen en me wat licht in mijn hoofd begon te voelen, belde ik naar de huisarts. Gelukkig kon ik er onmiddellijk terecht maar... die stuurde mij bij het zien van mijn zeemansbenen en bleke gezicht direct naar spoed. En daar zit je dan (of beter lig je dan want na een flauwte in de wachtzaal was er snel een bed vrij) met je mooi en elegant maar RITSLOOS rokje.

Voor de mensen met weinig spoed-ervaring: ze leggen je daar in zo'n box, een kamertje met niets meer dan een (té kort!) groen gordijnte tussen jou en de gang (die ook als wachtzaal gebruikt wordt tijdens de piekuren), waar andere patiënten zitten/liggen/hangen te wachten. Komt daar een dokter binnen die uiteraard:
- weinig tijd heeft (je las het al, een volle gang patiënten)
- zijn entourage bijheeft (in dit geval een stagiair en een verpleegkundige)
- zijn "gerief" bij heeft om uw "probleem" te inspecteren (sja..)
Zegt die: "Mevrouw, kan u uw onderlichaam ontbloten. Uw rok moet ook uit."

SLIK. Ik keek nog even paniekerig om mij heen maar er was geen kleedhokje te bekennen. De dokter, entourage incluis, was niet van plan de box te verlaten en vanuit de gang steeg geroesemoes op dat zowel mij als de dokter wees op de beperkte tijd die hij kon vrijmaken voor mij.

Om een lang verhaal kort te maken: ik ging volledig uit de kleren. Jawel, volledig want ik krijg die rok over mijn borsten, maar niet met een voorgevormde push-up-BH aan. Afin, hij zag dat het een darmbloeding was en een kleine ingreep later, mocht ik weer naar huis... met mijn ritsloos rokje aan.

Ik durf te wedden dat er die dag een paar mensen met een straf verhaal van hun werk zijn thuisgekomen. En ik... ik draag NOOIT meer een ritsloos rokje, zelfs niet op een blauwe maandag!