Het was van de lagere school geleden maar de herinneringen bleken nog zeer levendig.
- De zuster (ik zat op een katholieke school naast het klooster) die ons kwam leren breien.
- Briemoekes die zuchtend en licht vloekend mijn mislukte priem uittrekken.
- De juf die vol mededogen gauw een priempje in mijn plaats breit.
- Strafbreien op zeeklassen omdat mijn poppenkleedje af moest zijn.
- Na elke breiles "Minder babbelen, meer werken" op mijn blad zien staan
- Tante Blacky (een oudere vrouw uit de buurt die me van school kwam halen) die in mijn plaats een paar priemen deed en mij leerde borduren, haken, punniken,...
Zoveel jaren later, op een dag stond ik op en bedacht ik dat ik nog eens wilde breien: een okerkleurige sjaal! Ja, ik heb dat soms. Opstaan met zo'n heel specifiek idee. En dan moet en zal het gebeuren. Ik kocht diezelfde dag nog een paar priemen en reed langs bij het wolwinkeltje in Leuven. De woorden "ik wil een sjaal breien met deze priemen en hij moet oker zijn" waren voldoende om verdergeholpen te worden. Na een rekening om van achterover te vallen, stond ik terug op straat met al mijn benodigdheden. Een koffietje later was het breiwerk opgezet en al aardig gevorderd. Ik heb dan wel gesukkeld in de breiles bij de zuster, ik heb er klaarblijkelijk ook wat van onthouden. Ik heb geen idee hoe mijn steek heet of hoe ik hem geproduceerd heb, maar ik vond het er best ok uitzien.
Thuisgekomen voelde ik me teruggeslingerd in de tijd. Toen ik in de knoop zat met mijn gebrei en huisgenote (en breitalent) Lotte om hulp vroeg trok ze onverbiddelijk de priem uit mijn handen en UIT MIJN BREIWERK. Na een heftige uiting van paniek (waarbij ik haar uitschold voor harteloze breimoeke en vuile zuster Maria) legde ze me gelukkig ook rustig uit wat ze aan het doen was en werd mijn sjaal vakkundig gered van een vermeede ondergang. Pfieuw.
De sjaal werd een ronde sjaal want dat was sneller af (sja... some things never change).
